Θανατακος πρωινος,
σηκωσα λευκη μπαντιερα...
ναυτης διχως μπαρκο, δεν εχει
μηπως φραγκα με μπουκαλα
στην πολη να συρθει
με τα δαχτυλα να ψιλαφει
τα μυρια χειλια του πλακοστρωτου….
Μια αστραπη δειχνει με θυμο
τα νεκρα κορμια νεογεννητων ονειρων,
φρεσκα μωρα μου πεθαμενα...
στην βροχη για να μυριζουν
παπαρουνα... παλι.
Ναυτη διχως μπαρκο,
και στον αδη πηγαινε
στην βαρκα του απανω‰
πρωτο μπαρκο ομορφο
τα ονειρα να βρεις‚,
στο λασπωμενο αιμα τους να κυληθεις‚
να ψιλαφεις τα χιλια τους φιλια
και να μυριζουν τα μαλλια,
να μυριζουν παπαρουνα!!!